Ο θυμωμένος δάσκαλός μου

Τον γνώρισα στην ιστοχώρα, αλλά από την αρχή ήξερα το πρόσωπό του. Ήταν ο δάσκαλος που ποτέ δεν είχα και μου τον έστειλε ο από μηχανής θεός του μηχανικού σύμπαντος. Κάλλιο αργά... Μου κατέρριψε ένα ένα τα οδοφράγματά που είχα στήσει, για να μην αναμετρηθώ με ολάκερη την Ευθύνη. Το "έλα μωρέ ποια είμαι εγώ που θα σώσω την παιδεία", το "δεν φταίω εγώ για τα χάλια της παιδείας, εγώ είμαι καλό παιδί", το "δεν ασχολούμαι με τους άλλους, κοιτάω τη δουλειά μου", το "αφήνω τους μαθητές στην ησυχία τους, αν την επιλέξουν, ακόμα κι αν είναι τηλεαποχαυνωτική, ψυχοφθόρα και πνευματοκτόνος", το "δεν μπορώ μόνη μου, θέλω κι άλλους δέκα να με στηρίζουν κι έναν ηγέτη να με εμπνέει κι άλλους πενήντα να με χειροκροτάνε πότε πότε", το "δεν έχω τίποτα να παίξω στα παιδιά, όλα είναι σχετικά και αμφισβητήσιμα". Ακόμη και την απέχθειά μου για τα λατινικά διασάλευσε επικίνδυνα και τραυμάτισε ανεπανόρθωτα τη σθεναρή πεποίθησή μου για τη διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο.
Η αρματωσιά του η φιλολογική, αν και υπερέχει ακόμα κι από αυτή των πιο καταρτισμένων ομοτέχνων μας, δεν τον εμποδίζει να μοιράζει τα αγαθά της απλόχερα μέσα από ιστοσελίδα, ιστολόγια, και στην περίπτωσή μου, από ένα θησαυρό ηλεκτρονικών σημειώσεων που μου χάρισε πριν να φύγω για το νησί μου. Τόσο δυσεύρετη χειρονομία στους κύκλους μας και στους καιρούς μας.
Από κείνη τη μέρα που συναντηθήκαμε στην ημερίδα για το Σολωμό, βρεθήκαμε όχι μόνο με κοινούς αγαπημένους φίλους, με την Κατερίνα του και το Μαράκι του της αυγής, σε ποιητικές παρουσιάσεις, παιδαγωγικά σεμινάρια και φιλολογικές ημερίδες, αλλά τον φέρνω μαζί μου στο σχολείο, με φέρνει μάλλον εκείνος στο σχολείο που έχει ονειρευτεί και οικοδομεί με το θυμό του και την αγάπη του.

Εκείνη τη μέρα που πρωτοσυναντηθήκαμε στον έξω κόσμο, που με γνώρισε, λέει, χωρίς να με έχει δει, από τα κείμενά μου (δεν ζήτησα διευκρινίσεις επ' αυτού, τώρα που το σκέπτομαι), του είχα πει ότι είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχω δει να θυμώνουν με τα χάλια της εκπαίδευσης. Κι ότι δεν αξιώθηκα σε σπουδαίους δασκάλους του είχα πει. Να, που συνδυάστηκαν αυτά τα δυο τόσο ιδανικά στο πρόσωπό του και έγινε ο δάσκαλός μου στο να θυμώνω και να αντιδρώ και να αντιστέκομαι σε ό,τι χαλάει το σχολείο που ονειρευτήκαμε και μπορούμε να χτίσουμε. Μαζί...
Χρόνια σου πολλά, δάσκαλε...