Ήταν και οι δύο μαθητές μου στο ίδιο τμήμα. Με την ίδια ακριβώς επιμέλεια,το ίδιο απαράμιλλο ήθος και τον ίδιο ακριβώς βαθμό ανταπόκρισης στις απαιτήσεις των μαθήματων μου. Διέφεραν όμως πολύ ως προς τις δυνατότητες, γιατί ο ένας ήταν αυτό που λέμε χαρισματικό παιδί, με πολύ υψηλή νοημοσύνη, ωριμότητα και γνώση σε πλήρη αναντιστοιχία και με τους καλύτερους της ηλικίας του. Τα κείμενά του, οι αναλύσεις του, η προσπέλαση του αρχαίου λόγου, δεν διέφεραν σε τίποτε από αυτά ενός αριστούχου της τρίτης λυκείου θεωρητικής κατεύθυνσης. Η άλλη ήταν μια εξαιρετική μαθήτρια, αλλά μέσα στα πλαίσια που ορίζει η ηλικία της και οι διδακτικές απαιτήσεις που απευθύνονται σ' αυτήν.
Στη βαθμολογία τούς ξεχώρισα, όπως είναι φυσικό. Κανείς δεν θα περίμενε να βάλω και στους δύο είκοσι- γιατί εγώ βάζω είκοσι, δεν το έχω για μένα, όπως έχω ακούσει να λέγεται βλακωδώς- θα έπρεπε να τους διαφοροποιήσω, να μην τους ισοπεδώσω.
Κάποια μέρα όμως, διέκρινα μια απογοήτευση στη μαθήτριά μου: "Κυρία, δεν έχω βελτιωθεί; Σε τι θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα;"
Την καθησύχασα, της είπα πως είμαι πολύ ευχαριστημένη μαζί της και θα ήθελα να συνεχίσει έτσι, γιατί δεν υστερεί σε τίποτε.
Γυρνώντας σπίτι, με κτύπησε η σκέψη ότι την είχα αδικήσει. Αν δεν ήταν στην τάξη μου ο χαρισματικός συμμαθητής της, θα είχε πάρει σίγουρα το 20, γιατί πληρούσε σε δύο τουλάχιστον μαθήματα, όλες τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια που είχα θέσει.
Απλώς, αβασάνιστα, η ύπαρξη του...25 στερούσε από αυτήν το άριστα που της ανήκε.
Φαντάζεστε την έκπληξή της, όταν την κάλεσα και της είπα ότι την είχα αδικήσει κι ότι θα επανόρθωνα στο άλλο τρίμηνο.
Της είπα ακόμη πως αυτό που θέλω να της μείνει από αυτή την ιστορία είναι πόσο σημαντικό είναι να λέμε τη γνώμη μας, να διεκδικούμε ευγενικά το δίκιο μας, ακόμα κι από ανθρώπους που θεωρούμε ανώτερους και φοβόμαστε να τους αμφισβητήσουμε.
2 σχόλια:
Συμφωνώ με το δίδαγμα που της έδωσες στο τέλος. Εμένα βέβαια με ανησυχεί πάντα ο μαθητής που είναι στα κάτω σημεία της βαθμολογικής κλίμακας. Όχι αυτοί στα ρετιρέ.
Νομίζω, θερσίτη ότι μερικές φορές τους παραμελούμε τους πολύ καλούς μαθητές. Δεν τους δίνουμε αρκετή προσοχή, κάτι ενδιαφέρον να μη βαριούνται στο μάθημα, επιβράβευση για κάθε καλή επίδοση και γενικά ξεχνάμε ότι κι αυτά είναι παιδιά, έχουν ανάγκες, προσπαθούν πολύ και δεν είναι δεδομένα.
Αντίθετα αυτοί, οι δικοί μου τουλάχιστον, μας βοηθάνε, βοηθώντας τους συμμαθητές τους, στηρίζουν ομάδες, διεκπεραιώνουν αθόρυβα τα δύσκολα και απαιτητικά μας σχέδια και, κυρίως,"κρύβονται", αντί να επαίρονται, με μια ταπεινότητα ανοίκεια στους καιρούς μας. Ναι...έχω πολύ καλούς μαθητές...
Δημοσίευση σχολίου