Αρχή μου είναι πάντα να μην επιτρέπω την αντιγραφή. Μπορώ να "περάσω" ένα παιδί που έχει αξεπέραστες ή παραμελημένες μαθησιακές δυσκολίες, αλλά δεν θέλω να επιβραβεύσω με την ανοχή μου ή με τα "στραβά μάτια", όποιον προσπαθεί να περάσει αντιγράφοντας.
Μια φορά η αρχή μου αυτή δοκιμάστηκε σκληρά.
Η μαθήτρια με το σκονάκι ήταν μια από τις πιο επιμελείς που είχα στην τάξη μου, παρά το πρόβλημα υγείας που είχε. Πήγαινε συχνά στην Αθήνα για μεταγγίσεις, γιατί έπασχε από μεσογειακή αναιμία, με συνέπεια να χάνει αρκετές ώρες μαθήματος. Όλοι τη διαβεβαίωναν ότι δεν υστερεί καθόλου στην απόδοσή της, χωρίς την παραμικρή επιείκεια, αλλά εκείνη, φαίνεται, δεν το πίστευε.
Και έκανε σκονάκι.
Το είδε η επιτηρήτρια και ήρθε να μου το πει, πριν να κάνει οτιδήποτε. Τι κάνουμε τώρα;
Αν το είχαν δει κι άλλοι μαθητές; Αν και η ίδια καταλάβει ότι την είδαμε και την αφήσαμε; Από την άλλη με τι καρδιά να μονογράψεις την κόλλα ενός παιδιού, που ούτως ή άλλως θα έγραφε πολύ καλύτερα από πολλούς συμμαθητές του, που δεν είχαν το πρόβλημά του;
Και τότε, σκέφθηκα να μην κάνω τα στραβά μάτια, αλλά ούτε να εφαρμόσω το νόμο, που πρόβλεπε βαθμολογία με μονάδα.
Παίρνουμε το σκονάκι και της λέμε ότι διαγράφουμε την άσκηση που αναφέροταν σ' αυτό. Το υπόλοιπο γραπτό της έτσι κι αλλιώς ήταν άψογο.
Εκείνη τη στιγμή το θεώρησα ως καλύτερη λύση, αλλά μετά από τόσα χρόνια και τόσες εμπειρίες, δεν είμαι πια τόσο σίγουρη.
7 σχόλια:
θεωρώ παιδαγωγικά ατελέσφορη την απόφασή σας. Εκείνη την ώρα μπορούσατε μηδενίζοντας την "καλή" μαθήτρια να κερδίσετε πολλούς μαθητές δείχνοντας ισονομία και δικαιοσύνη προς όλους. Εγώ έπιασα τον απουσιολόγο να αντιγράφει, πήγα και στάθηκα από πάνω του, ίδρωσε, ξε-ίδρωσε και στο τέλος του χρόνου, καθώς σηκωνόταν, φάνηκε το σκονάκι. Το πήγα στο Διευθυντή και μου πρότεινε να μην τον τιμωρήσουμε, για να μη χάσει του χρόνου τον έπαινο. Ξαναέγινα Τούρκος, απείλησα θεούς και δαίμονες και υπογράψαμε το πρακτικό. Ασφαλώς θα βοηθήσω το μαθητή που χρειάζεται κάτι, για να μη μείνει. Όχι όμως τον απουσιολόγο. Αυτός είναι βαθμοθήρας. Δεν αγωνίζεται για την επιβίωση. Καλήμέρα.
Πραγματικά, θερσίτη, δεν υπάρχουν εύκολες αποφάσεις σε τέτοια θέματα. Αν είχες μπροστά σου ένα παιδί κατακίτρινο, τρυπημένο από τις μεταγγίσεις και εξαντλημένο από τα συνεχή ταξίδια δεν θα κλονιζόσουν;
Από την άλλη, δεν του δίνεις καλό μάθημα ζωής, βλέποντάς σε να κάνεις τα στραβά μάτια. Γι' αυτό επιλέξαμε αυτή τη...μεσοβέζικη λύση.
Μετά από τόσα χρόνια έχω καταλήξει σε τούτο
το απόλυτα σωστό δεν υπάρχει.
Η όποια απόφαση έχουμε πάρει επηρεάστηκε από χίλια δυο που είχαν να κάνουν με το τότε
Με το πως ήμαστε κυρίως εμείς (πόσο απόλυτη κυρίως ματιά είχαμε), τις συνθήκες, το ίδιο το παιδί.
Και ποτέ δεν ξέρει κανείς πόσο έχει γράψει μέσα στη συνείδηση του παιδιού η αυστηρή ή η επιεικής μας απόφαση.
Γυριστρούλα μου αυτές οι ενοχές έίναι συνήθως βοηθητικές αρκεί να μη μας πνίξουν
Καλό σου απόγευμα
Θα συμφωνήσω με το Θερσίτη. Ο για πολλά χρόνια καλύτερός μου φίλος είχε μεσογειακή αναιμία και ξέρω καλά ότι οι καλύτερες στιγμές της ζωής του ήταν όταν πέτυχε τις πρώτες του νίκες αλλά και τις πρώτες του ήττες παίζοντας σκάκι επαγγελματικά. Ήταν βλέπεις η πρώτη φορά που ήταν σίγουρος πως πήρε κάτι επειδή το άξιζε κι όχι επειδή αισθάνονταν γι'αυτόν λύπη. Ξέρω ότι οι προθέσεις σου ήταν αγνές και κάτασπρες Γυριστρούλα, αλλά μου φαίνεται κάπως άστοχη η συμπάθεια που επιτρέπει ένα 18άρι ή ένα 20άρι στον έλεγχο παραβλέποντας ένα πιο σημαντικό μάθημα.
Επίσης να πω ότι όντως δεν υπάρχουν εύκολες αποφάσεις σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά νομίζω πως πάντα υπάρχει μια πιο εύκολη, που πρέπει να αποφεύγουμε.
...λέω ότι σωστά έπραξες στη συγκεκριμένη περίπτωση.Ξέρεις ο νόμος είναι απρόσωπος, δεν απονέμει πάντοτε δικαιοσύνη και εν κατακλείδι, κάτι μας διδάσκει η (μυθ)ιστορία του Γιάννη Αγιάννη.
Ναι, νομίζω κι εγώ, φίλοι μου, ότι δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σ' αυτά. Αυτό είναι και η ομορφιά της δουλειάς μας. Κάθε φορά το ποτάμι είναι καινούριο κι εσύ το διασχίζεις διαφορετικά.
Δημοσίευση σχολίου