Πόσα χρόνια πέρασαν; Μπορεί και 15. Ανέλαβα πολλές γιορτές από τότε. Καμιά δεν τη ξεπέρασε αυτή τη γιορτή. Η ιδέα μου ήρθε σε μια εκδρομή στη θάλασσα. Τέτοιες μέρες. Είχαμε αναλάβει τη γιορτή, η θεολόγος, η οικονομολόγος κι εγώ. Τι θα κάνουμε; Όλο τα ίδια και τα ίδια, ποιήματα, πεζά, κανένα σκετσάκι, ομιλίες. Αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Θα λάβουν όλοι μέρος, όλο το σχολείο και δεν θα το ξέρουν ούτε καν οι μισοί. Στρωθήκαμε μια βδομάδα οι τρεις μας να γράψουμε τα κείμενα. Η τελευταία συνέλευση πριν από την τραγική νύχτα. Οι αντίθετες απόψεις, η νεανική αποκοτιά, ο φόβος, η αμφιβολία, οι αντιρρησίες, ο έρωτας για ελευθερία και αντίσταση στο φασισμό. Και μαζί τα συνθήματα, η μουσική, τα τραγούδια. Μπήκαν στο κόλπο οι "κλακαδόροι", μαθητές σκόρπιοι μέσα στο αμφιθέατρο, φώναζαν συνθήματα, χτυπούσαν παλαμάκια και παρέσυραν τους θεατές. Καθηγητές, μαθητές με κιθάρες, ξεπήδησαν από το ακροατήριο και τραγούδησαν τα τραγούδια των ημερών εκείνων, μαζί με το κοινό. Γίναμε η τελευταία συνέλευση, φωνάξαμε συνθήματα, τραγουδήσαμε, ζήσαμε τον παλμό των ημερών. Καταργήσαμε τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ θεατών και συμμετεχόντων, δέκτη και πομπού, θεάματος και ζωής, αυτού που έγινε κι αυτού που γίνεται τώρα και για πάντα.
Ερικέτη Κουντούρη, Μαρία Καραπιπέρη, σας έχω χάσει, έχω χάσει και τα κείμενα, αν ποτέ διαβάσετε αυτές τις γραμμές, δώστε σημείο ζωής να βρεθούμε. Έχουμε πολλά να πούμε. Πολλά και καλά.
ΥΓ: Σ' αυτή τη γιορτή έγινε και η λογοκρισία στο Imagine του Λένον, όπως έγραψα σε παλιότερη δημοσίευση.
16 σχόλια:
γεια σας!
νομιζω ειναι η πρωτη φορα που αναρτώ σχόλιο,γιατί είχα καιρό να μπω στο μπλογκ σας..
Η παραπάνω γιορτή ήταν τέλεια..Για να πω την αλήθεια,όταν ξεκίνησα να διαβάζω το κείμενο,το μυαλό μου πήγε σε έναν από τους βαρετούς εορτασμούς στους οποίους όλοι έχουμε βρεθεί.
Απο τα 6 μου,όταν ξεκίνησα σχολείο μέχρι τώρα,στα 15,δεν εχει αλλάξει τίποτα..Ειναι 5( με το ζόρι) τα παίδια που κάθονται και ακούν τον λυκειάρχη να μιλάει για την ελληνική σημαία!Αυτος όμως συνεχίζει...
Την γιορτη της 17 νοεμβρη την εχουν αναλάβει μαθητες..Αν και στην αρχη υπήρχαν καποιοι ενδοιασμοί ως προς την μουσική που θα επιλέγαμε ,λόγω σοβινιστών καθηγητών-μελών του συλλόγου γονέων-κηδεμόνων,τελικα καταληξαμε στα γνωστα τραγουδια..Πειστικαμε,πως το φιτιλιασμα αν ειναι να ερθει θα ερθει..Και αυτη τη φορα δεν θα αφησουμε κανεναν να δυσφημήσει την υψιστη αυτη γιορτη εναντια στον φασισμο.
συγγνωμη αν σας κουρασα,άλλα ξεκίνησα να γράφω,και σε άλλα κατέληξα.
Πολύ καλή δουλεία το ιστολόγιο σας..Συνεχίστε ετσι,δινοντας ελπιδες και σε εμας τους μαθητες,που εχουμε γνωρισει ελαχιστους ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ.
Σ' ευχαριστώ ανήσυχε φίλε μαθητή. Η δική σου η γνώμη έχει μεγάλη σημασία για μας. Ακριβώς επειδή υπάρχεις κι εσύ και πολλοί σαν κι εσένα αξίζει αυτή η δουλειά που κάνουμε.
Καλησπερα μετα απο πολυ καιρο και απο εμενα. Ειναι μια απο τις καλυτερες γιορτες για τις οποιες εχω ακουσει. Φυσικα οι περισσοτερες ειναι οι κλασσικες, διαβαζουν κατι, παιζουν και κανα τραγουδι, και ολοι ειναι ευχαριστημενοι που εχασαν μαθημα, αλλα κανεις δεν καταλαβαινει το νοημα της μερας.
Δυστυχως το νοημα μιας τοσο σημαντικης μερας, χανεται μεσα στο σχολειο και ελαχιστοι το καταλαβαινουν. Ολοι εχουν το μεριδιο ευθυνη τους και ευτυχως που υπαρχουν και τετοιες προσπαθειες που σου δινουν να καταλαβεις τι πραγματικα εγινε τοτε.
Υ.Γ.: Χωρις να ξερω τι ελεγε το 1ο σχολιο, νομιζω οτι ειδικα σε μια τετοια αναρτηση δεν διαγραφεις σχολια. Οτι και να λενε. Με καλη διαθεση το λεω παντα.
εγραφε οτι ακριβως και η δευτερη,μονο που ηταν με ορθογρααφικα!
Μιχάλη, καλησπέρα, νομίζω κι εγώ ότι οι γιορτές στην καλύτερη περίπτωση συνήθως είναι αξιοπρεπείς, στη χειρότερη η απόλυτη βαρεμάρα και στις περισσότερες έχουν ένα δυο καλά πράγματα και μετά θέλεις να τελειώσουν να πας για καφέ. Σ' αυτή την περίπτωση ήταν πραγματική γιορτή. Γιορτή χωρίς θεατές. Συντονίστηκαν πολλά καλά στοιχεία, πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, οι μαθητές το έκαναν δικό τους, συγκρούστηκαν με τον τύπο που πήγε να λογοκρίνει το Λένον, δεν ήταν παιδιά που λένε το "ποίημα" τους.
Αυτά απαιτούν συλλογικότητα, συνεργασία, κανένας δεν μπορεί να τα κάνει μόνος του.
(Το σχόλιο φυσικά δεν το διαγράψαμε εμείς, αλλά ο ίδιος ο σχολιαστής ο worried, φαίνεται κάτι διόρθωσε. Αλίμονο αν διαγράφαμε σχόλια!)
Να που με πρόλαβε! Αχ, αυτά τα ορθογραφικά, θα μας μαλώσει ο θερσίτης!
οκ. δεν το ειπα με κακη προθεση παντως, μην παρεξηγηθουμε!
"Γιορτή χωρίς θεατές. Συντονίστηκαν πολλά καλά στοιχεία, πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, οι μαθητές το έκαναν δικό τους, συγκρούστηκαν με τον τύπο που πήγε να λογοκρίνει το Λένον, δεν ήταν παιδιά που λένε το "ποίημα" τους."
Κοινως ηταν παιδια που σκεφτονταν και αυτο ειναι πολυ καλο.
Καμαρώνω και κλέβω ιδέες. Ασφαλώς και ήμουν ο πρώτος που το διάβασα και έχω αρχίσει να το δουλεύω στο μυαλό μου.
Θέλεις τουλάχιστον άλλον έναν να τραβάει, φίλε, μόνος μην το επιχειρήσεις, δεν γίνεται. (Πού θα μου πας δεν θα σε πείσω να έρθεις Άνδρο;)
εξαιρετική γιορτή...!!!
και ήταν εξαιρετική γιατί άγγιξε πραγματικά τους μαθητές.!!! δεν τους έφτασε και τους προσπέρασε (όπως γίνεται συνήθως)...!!!
Σ' ευχαριστούμε, μαρίκα, καλώς μας ήρθες στα θρανία!
Καλησπέρα σας.
Πέντε χρόνια που είμαι στο κλαρί, έχω κάνει αρκετές (όχι πάρα πολλές φυσικά) εθνικές εορτές. Με απασχολεί πάντα το θέμα της πρωτοτυπίας, της έκπληξης: πώς να πείσεις ένα ακροατήριο που λογικά περιμένει ότι θα ακούσει πάλι τα ίδια και τα ίδια και βαριέται προκαταβολικά, να σε ακούσει. Και επίσης πώς να αποφύγεις τις αιώνιες κοινοτοπίες για τη σημαία και δε συμμαζεύεται.
Η παρουσίαση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο: δεν έχει σημασία τι θα πείς, σημασία έχει τι τα ακούσουν οι άλλοι.
Σ' αυτά τα πλαίσια έχω δοκιμάσει διάφορους πειραματισμούς. (Αν ενδιαφέρεστε, ρίξτε μια ματιά στο karpathiandiaries.blogspot.com, στις αναρτήσεις Μαρτίων, Οκτωβρίων και Νοεμβρίων). Αλλά εδώ, Γυριστρούλα, ρίχνεις μια ιδέα που είναι πολύ πιο πέρα από ό,τι έχω σκεφτεί μεχρι τώρα: μία γιορτή που να είναι πραγματικά ΓΙΟΡΤΗ!
Στοιχειώδες και ιδιοφυές...
Κατά τα άλλα, έχω μία σκέψη που ίσως παρηγορήσει λίγο το Μιχάλη και όσους σκέφτονται παρόμοια: χάνεται το νόημα της επετείου; Αυτό ίσως να μην είναι κατ' ανάγκην τόσο κακό όσο ακούγεται. Αντικειμενικά υπάρχουν μαθητές που δεν ξέρουν τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου, ούτε στις 17 Νοέμβρη. Αυτό δε θ' αλλάξει μέχρι το τέλος του κόσμου. Αλλά κι εγώ που πίστευα ότι ήξερα, όταν στα τριανταφεύγα μου άρχισα να ετοιμάζω σχολικές γιορτές και χρειάστηκε να μελετήσω λίγο Ιστορία, βρέθηκα μπροστά σε έναν τεράστιο, γοητευτικό και χιλιομπερδεμένο κόσμο πληροφοριών. Όσο πιο πολύ το έψαχνα, τόσο λιγότερα συνειδητοποιούσα ότι ξέρω. Ενώ λοιπόν φιλοδοξούσα κάθε φορά να φωτίσω τους μαθητές σχετικά με την ιστορία του εκάστοτε εορταζόμενου γεγονότος, έβλεπα ότι ούτε οι σοφότεροι ιστορικοί δεν είναι πραγματικά σίγουροι για τα γεγονότα και τις σχέσεις μεταξύ τους. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι μερικά ψήγματα χοντροκομμένων ιστορικών γνώσεων κάθε φορά είναι αρκετά. Αν οι μισοί μαθητές μάθουν φέτος ότι το '40 πολεμήσαμε με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, του χρόνου ότι νικήσαμε τους Ιταλούς αλλά κατακτηθήκαμε από τους Γερμανούς, του αντίχρονου ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε η Αντίσταση, μετά από ένα χρόνο ότι έγινε και εμφύλιος μετά, θα πρέπει να είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Λίγα και στοιχειώδη, ώστε να αφομοιώνονται και να μπορέσουν να αποτελέσουν τη βάση για τα λίγα και στοιχειώδη της επόμενης χρονιάς. Στην πορεία της ζωής τους, κάποιοι μαθητές από την α ή τη β αφορμή θα πέσουν μπροστά σε κάποιες άλλες, συμπληρωματικές πληροφορίες. Μία πραγματικά ικανοποιητική γνώση του θέματος θα λάβουν ελάχιστοι και σε πολλά χρόνια.
Το ζήτημα είναι να ξέρει και ο τελευταίος των άσχετων και αδιάφορων ότι στις 28 Οκτωβρίου έγινε "ΚΑΤΙ". Αν η επέτειος εξακολουθεί να εορτάζεται κατά τρόπο που κάπως να κινεί το ενδιαφέρον, όχι με κουραστικούς και ανούσιους λόγους, τότε ακόμη κι εκείνος που δεν κατάλαβε τι γιορτάζουμε κάτι κέρδισε.
Συμφωνώ σε όλα. Και ως προς την περίπλοκη και αντιφατική ιστορική αλήθεια, που απαιτούμε από τα παιδιά να την κατέχουν περισσότερο από εμάς, και ως προς τις γιορτές που πρέπει να αρέσουν, να συγκινούν κι όχι να "διδάσκουν" και να "φρονηματίζουν" εθνοπατριωτικά ή αντιστασιακά ή δημοκρατικά. Όλα τα μαθήματα αυτού του τύπου βαρετά είναι.
Εκεί όμως που σου βγάζω το καπέλο, άξιε συνάδελφε, είναι ότι έχεις απεκδυθεί το μαξιμαλισμό και το σχολαστικισμό που μαστίζει την ειδικότητά μας και μας κάνει απωθητικούς, ενώ διαθέτουμε τα πιο γοητευτικά όπλα στη φαρέτρα μας. Ναι, αρκεί να μάθουν ένα πράγμα και να το μάθουν δημιουργικά, παιχνιδιάρικα, βιωματικά. Αυτό τους ανοίγει την όρεξη για περισσότερα, αυτό θα τα φέρει στο δρόμο της προσωπικής ανακάλυψης της γνώσης.
Στο μπλογκ σου έχω ξαναμπεί και μου άρεσε πολύ. Όσο για την τελευταία σου ανάρτηση, σχετικά με τις ποινές, τι να πω...με άφησε άφωνη (ΘΕΡΣΙΤΗ, ΜΠΕΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ)
Γεία σου συνάδελφε, ωραία η ιδέα σας.Το δημ. σχολείο ζεί ακόμα χάρη σε σας, σε μας σε κάποιους, αλλά είναι ανάπηρο. Κατι πρέπει να γίνει.Δες την προτασή μου στο blog μου και πες μου την γνώμη σου.
Πάνω στην ώρα! Αν δεις λίγο προηγούμενες αναρτήσεις δικές μου και του θερσίτη, θα καταλάβεις πως αυτό ακριβώς συζητούσαμε. Την ανάγκη μιας εκπαιδευτικής κίνησης που στόχο θα έχει να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας, να στηρίξει ελπιδοφόρες προσπάθειες, που τώρα σβήνουν αβοήθητες σε πολλά σχολεία και να θέσει κάποιους βασικούς και υλοποιήσιμους στόχους. Φαίνεται κι εσείς την ίδια ανάγκη εκφράζετε. Κάπως πρέπει να συντονισθούμε.
Δημοσίευση σχολίου