Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Ο μαθητής με τη βαριά κληρονομιά.

Ήρθε να εξεταστεί ως κατ' οίκον διδαχθείς ο παραπληγικός μαθητής της Α΄Γυμνασίου στις εξετάσεις του Ιουνίου, στα θέματα που δόθηκαν και στους υπόλοιπους μαθητές. Έδωσε εξαιρετικά γραπτά. Αρίστευσε σε όλα τα μαθήματα, χωρίς την παραμικρή ευνοϊκή μεταχείριση λόγω της αναπηρίας του. Σκέφτηκα να μιλήσω στον πατέρα του να τον φέρει τουλάχιστον την επόμενη χρονιά στο σχολείο. Θα βρίσκαμε τρόπο να του διευκολύνουμε την πρόσβαση και τη φοίτηση. Η διευθύντρια με απέτρεψε. Το ίδιο και ο παλιός ντόπιος καθηγητής. Δεν θέλουν να το στείλουν, το διαβάζουν στο σπίτι...Μισόλογα, υπονοούμενα. Δεν τα έχουν καλά με τον κόσμο... κρύβονται... φοβούνται. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι συμβαίνει και ψάρεψα τους ντόπιους. Ο μεγαλόσωμος άνδρας που έφερνε το παιδί και το κουβαλούσε αγκαλιά στην τάξη, ο πατέρας, ήταν ένας από τους χειρότερους βασανιστές της χούντας. Στα χέρια του είχαν υποφέρει πολλοί αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης. Τα χαστούκια του ήταν τα χειρότερα που είχαν δοκιμάσει οι φυλακισμένοι της επταετίας. Δικάστηκε, καταδικάστηκε, φυλακίστηκε. Όταν βγήκε και γύρισε στον τόπο του, ούτε η μάνα του δεν πήγε να τον υποδεχθεί. Όλοι του γύρισαν την πλάτη. Κοινωνικά απόβλητος. Πήρε, λέει, ασβέστη κι έβαψε όλα τα ξωκλήσια του νησιού, για να εξιλεωθεί. Στην επέτειο του πολυτεχνείου κάθε χρόνο κρύβονταν από φόβο και ντροπή. Έμαθα ότι πιστεύει πως ο θεός τον τιμώρησε και με την εκ γενετής αναπηρία του παιδιού του.
Θυμάμαι εκείνο το μικρό αγόρι με το καθαρό πρόσωπο, την ευγενική φυσιογνωμία. Θυμάμαι το άψογο γραπτό του, τον ωραίο λόγο, την ωριμότητα στη σκέψη, την υψηλή νοημοσύνη. Τι να απέγινε άραγε; Πόσο ακριβά πλήρωσε τις αμαρτίες του γονιού του;

14 σχόλια:

meril είπε...

Βρε γυριστρούλα τι είναι αυτό τώρα;
Ανατρίχιασα ολόκληρη
Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα...
και η παραπληγία βέβαια ο ελάχιστος παιδεμός
Σκέψου αυτό το παιδί τι κουβαλάει ...πόσο ν'αντέξει;

Θερσίτης είπε...

Παραλίγο να με κάνεις να πιστέψω στην ύπαρξη του θεού, που είναι δίκαιος και τιμωρεί. Όμως δεν είναι έτσι. ΑΠλώς αυτό το κτήνος ένιωσε κάποτε να τον χτυπούν οι ροπαλιές και οι γροθιές που έριχνε παλιότερα. Το παιδί άμοιρο ευθυνών θα γίνει ο πιο σκληρός κριτής του ανάξιου πατέρα.

Ο Αλχημιστης είπε...

Τι να πω Γυριστρουλα....Δεν ξερω για πιο πραγμα να πρωτοστεναχωρεθω. Για την αναλγητη κοινωνια μας που δεν ειναι σε θεση να δεχτει πισω καποιον αν εχει οντως μετανοιωσει? Στον πατερα που βασανιζε τους αγωνιστες? Στον πατερα που πιστευε οτι αν βαψει ολα τα ξωκλησια θα εξιλεωθει? Να λυπηθω για το παιδι που καταδικαστηκε και οχι απο δικη του αποφαση (βεβαια ας ελπισουμε οτι θα βρει τον δρομο του)? Αν κατσεις και δεις τι συμβαινει γυρω σου δεν θα μεινει τιποτα μεσα σου στο τελος. Σκεφτεσαι οτι καποιες καταστασεις ειναι πολυ τραβηγμενες για να συμβουν αλλα οντως συμβαινουν. Σε τι κοινωνια ζουμε τελοσπαντων? Πως μπορει να ερχεσαι αντιμετωπη με τετοιες καταστασεις και μπορεις και αντεχεις ακομα?

giorgos_st είπε...

Γυριστρούλα είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζω να σχολιάσω ανάρτηση σε αυτό το blog.
1) Τα παιδιά που τυχών θα διαβάσουν αυτή την ανάρτηση,σε περίπτωση που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, μπορεί να θεωρήσουν τους γονείς τους υπεύθυνους γι αυτό,σε περίπτωση που χαίρουν άκρας υγείας υπαρχει ο κίνδυνος να αποκτήσουν την έπαρση του υγειούς που εκτός των άλλων προέρχεται και από τέλειους γονείς. Το αποτέλεσμα θα είναι,τα πρώτα παιδιά εκτός από το ίδιο το πρόβλημα της υγείας τους να φορτώνονται και με ενοχές. Σε κάθε περίπτωση η αλληλοκατανόηση πάει περίπατο.
2)Αν η ανάρτηση έγινε για να περιγράψει τις δοξασίες περί "θείας δίκης" που σίγουρα υπαρχουν σε μιά κλειστή κοινωνία, θέλω να σου θυμίσω πως αυτές τις δοξασίες,όπως και όποιες άλλες, η εκπαιδευτική διαδικασία οφείλει να τις ανατρέπει,η φιλοξενεία τους όμως σε ένα blog που έχει σαν αντικείμενο την εκπαίδευση και το σχολείο, μπορεί να θεωρηθεί πως τις υιοθετεί.
3)Δεν φαντάζομαι να είναι (ήταν) και πάρα πολλά τα παιδιά με τέτοιο πρόβλημα υγείας που περιγράφεις, επομένως δεν γνωρίζω πως έχει διαφυλαχθεί η μη αναγνωρισιμότητα των πρωταγωνιστών.
4)Το πως βιώνει την εξιλέωση ή τις τύψεις του ο κάθε ένας είναι πάρα πολύ προσωπική υποθεση για να γίνεται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης.
Λυπαμαι για την παρέμβαση αλλά η σοβαρότητα του θέματος είναι τέτοια που δεν μπορείς να το προσπεράσεις.

Θερσίτης είπε...

Νομίζω, Γιώργο, πως το παιδί θα νιώθει ευγνωμοσύνη για τη δασκάλα του και οργή για το πρόσωπο που τον ταπείνωσε με τη διαγωγή του. Είμαι σίγουρος.

gyristroula2 είπε...

Πραγματικά, γιώργο, λυπάμαι πολύ που δεν έγινε καθόλου κατανοητή αυτή η ανάρτηση από σένα. Σίγουρα δικό μου το φταίξιμο. Η αδυναμία να το εκφράσω πολύ επεξηγηματικά όλο αυτό γιατί είναι πια πολύ μακρινό-μυθοποιημένο παρελθόν. Ο βασανιστής πατέρας είχε αυτή την άποψη. Αυτός φόρτωνε τις αμαρτίες του στο παιδί του και το έκλεινε μέσα στο σπίτι. Το παιδί αν και παραπληγικό θα ήταν δώρο θεού για οποιαδήποτε υγιή ψυχικά περίπτωση πατέρα. Ήταν ένα ξεχωριστό πλάσμα.
Αυτές τις "αμαρτίες" πλήρωνε το παιδί. Ο αποκλεισμός, η κοινωνική απομόνωση, ήταν το τίμημα κι όχι η αναπηρία. Λυπάμαι που έπρεπε να απολογηθώ σε σένα γιατί δεν θεωρώ τα παιδιά με αναπηρίες κάθε είδους τιμωρία για οποιονδήποτε. Νόμιζα ότι ήταν αυτονόητο.

gyristroula2 είπε...

θερσίτη μου, το να έχεις υπάρξει βασανιστής ανθρώπων δεν είναι ένα απλό γεγονός. Ο θεός δεν έχει να κάνει μ' αυτό ούτε η μοίρα. Έχει να κάνει με τον τρόμο και τον πόνο που έσπειρες και θα θερίζεις με τη δηλητηριασμένη σου ψυχή. Εδώ την πλήρωσε ένα αθώο πλάσμα, που έτυχε να αποτελεί την "εξιλέωση" ενός τέτοιου ανθρώπου ερήμην του.

gyristroula2 είπε...

Αυτό είναι το θέμα, αλχημιστή μου, ότι ενώ γύρω μας βλέπουμε να συμβαίνουν τόσα πολλά, δεν φανταζόμαστε ότι όλα αυτά αντανακλούν πρώτιστα στο σχολικό περιβάλλον. Το επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα. Και εμείς που τα ζούμε έχουμε ανάγκη να τα μοιραστούμε έστω και ανώνυμα.

gyristroula2 είπε...

γιώργο, επιπλέον (τώρα το πρόσεξα αυτό) το μπλογκ δεν έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, δεν θέλει να διδάξει τίποτε και σε κανέναν. Θέλει να ανοίξει λίγο τις σκοτεινές αίθουσες. Ας ρίξει μια ματιά η κοινωνία στα ενδότερα. Δημόσιος χώρος είναι το σχολείο. Εδώ ρίχνει ματιές αδιάκριτες σε κρεβατοκάμαρες, σαλόνια, τουαλέτες.
Όλοι μιλάνε αυτόν τον καιρό για το ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ γιατί χωρίς μυθοποίηση ωραιοποίηση φτιασίδωμα, μας έδειξε ένα αληθινό κομμάτι σχολικής ζωής και μπορεί να μην μας δίδαξε τι να κάνουμε ή τι να μην κάνουμε, αλλά το να κοιτάμε καμιά φορά σε έναν καθρέφτη με γενναιότητα δεν βλάφτει.

gyristroula2 είπε...

Α, συμπλήρωση: (τώρα το είδα κι αυτό, πολύ πυκνό σχόλιο, βρε γιώργο) δεν είναι δυνατόν να αναγνωρισθεί η περίπτωση αυτού του παιδιού από ανθρώπους έξω από τη μικρή κοινωνία που ήδη τον ξέρουν. Ο πατέρας είναι πια ιστορικό πρόσωπο και ακόμα και η εξιλέωσή του είναι ιστορία αυτού του τόπου που πρέπει να τη θυμόμαστε για να μην την ξαναζήσουμε. Άλλωστε ζουν ακόμη ανάμεσά μας εκείνοι που δεν μπορούν να ξεχάσουν τι πέρασαν μέσα στα κελιά του ΕΑΤ ΕΣΑ.

giorgos_st είπε...

Θερσίτη αν είσαι σίγουρος πως το παιδί θα νιώθει έτσι όπως λες, τότε είναι ακόμη πιό σίγουρη η οδύνη του για αυτή την οργή όπως λες.
Γυριστρούλα ας μεταφέρουμε το γεγονός στο σήμερα, ένας γονιός που το παιδί του έχει σοβαρά προβλήματα με την υγεία του, ο ίδιος εκτός από τη στεναχώρια, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις και εξηγήσεις αποδίδοντας το γεγονός σε όλα μαζί τα σφάλματα (η και εγκλήματα) του παρελθόντος του.Αυτό είναι μιά προσωπική του θεώρηση που όσο και αν δεν συμβαδίζει με τον κοινό νου, οφείλουμε να σεβαστούμε. Ας πάμε τώρα στο παιδί (μην ξεχνάμε πως τα νοσοκομεία παίδων είναι γεμάτα) μπορούμε να υποθέσουμε πως εκτός από την σωματική του δυσκολία, την συγκατάβαση του περίγυρου κλπ. θα είναι ακόμα μεγαλύτερο βάρος να επωμίζεται τις ενοχές του γονιού ή ακόμα χειρότερα να τον θεωρεί υπεύθυνο για την κατάσταση της υγείας του. Ολοι μας κρίνουμε τους γονείς μας αναδρομικά όταν πιά είμαστε μεγάλοι, αλλά σαν παιδιά οφείλουμε να τους έχουμε ψηλά, να μην ντρεπόμαστε γι'αυτούς. Εσύ τώρα σαν δασκάλα΄ενός τέτοιου παιδιού είμαι σίγουρος πως θα προσπαθήσεις να το ξεφορτώσεις από ενοχές που δεν του ανήκουν, είμαι σίγουρος πως ποτέ δεν κατηγορείς γονείς (ακόμα και αν τους αξίζει) στα ίδια τα παιδιά τους γιατί ξέρεις πως ένα τέτοιο βάρος το παιδί δε μπορεί να το διαχειριστεί. Αυτά είναι που δεν είδα στην ανάρτηση, αντίθετα είδα ένα ανεκδοτολογικό κείμενο που δεν παίρνει θέση, δεν έχει άποψη εκτός από την αντιχουντική τοποθέτηση, που όμως δεν είναι το κυρίαρχο σ'αυτή την περίπτωση, εδώ οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες της κατοχής έγιναν επιχειρηματίες και οι ίδιοι και τα παιδιά τους.

gyristroula2 είπε...

γιώργο, εγώ δεν υπήρξα ποτέ δασκάλα του παιδιού. Εξετάστρια μόνο. Διόρθωσα 4 γραπτά του. Είδα το πρόσωπό του. Αυτό. Περίμενα να μου πεις κι εσύ κι ο θερσίτης, μα καλά γιατί δεν επέμεινες. Γιατί κώλωσες. Αυτό έκανα, κώλωσα. Δεν είχα τα κότσια να πλησιάσω αυτόν τον άνθρωπο και να του ζητήσω να φέρει το παιδί στο σχολείο. Αυτό όφειλα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Τρέμω στην ιδέα της εξέλιξης. Δεν επιδίωξα να τη μάθω, αν και θα μπορούσα. Εδώ κατέθεσα ένα δικό μου φορτίο, ωραιοποιημένο, λογοτεχνίζον. Ό,τι κακό ήταν να γίνει έγινε εδώ και πολύ καιρό. Αν είναι ποτέ να το διαβάσει εκείνο το παιδί είμαι σίγουρη ότι πολλά θα καταλάβει, πιο πολλά από σένα. Είμαι σίγουρη ότι και τον πατέρα του τον έχει συγχωρήσει, ήταν κι αυτός άθυρμα των καιρών. Η ιστορία όμως θέλει να ζήσει, να ειπωθεί, να εμπνεύσει κάποιον, να αποτρέψει άλλον, να δικαιωθεί. Ξέρεις οι ιστορίες έχουν πιο μεγάλο πόνο από τους ανθρώπους καμιά φορά...

gyristroula2 είπε...

Στη συνέχεια του σχολίου σου μου αποδίδεις συμπεράσματα που δεν έβγαλα και μηνύματα που δεν ήθελα να περάσω. Είναι μια καταγραφή. Αυτό μόνο. Αν κάποιος νομίσει ότι υιοθετώ το αμαρτίες γονέων μεταφυσικά, δεν θα με έχει διαβάσει ποτέ του. Αν μια τέτοια ιστορία έχει ανάγκη από επιμύθιο και δίδαγμα, για να μην παρεξηγηθώ από μία πολιτική ορθότητα του τύπου "οι αναπηρίες δεν οφείλονται σε αμαρτήματα γονέων", "οι δάσκαλοι οφείλουν να είναι πάντα προστατευτικοί απέναντι στους εν δυνάμει μαθητές τους" "δεν δημοσιοποιούμε ούτε ανώνυμα και ανεκδοτολογικά ζέουσες ιστορίες ακόμα κι αν τους το οφείλουμε ως μόνοι επιζώντες", τότε ειλικρινά δηλώνω ότι όλο ήταν αποκύημα της νοσηρής εκπαιδευτικής φαντασίας μου και τίποτε άλλο.

Marie είπε...

Γυριστρούλα ειλικρινά ανατρίχιασα ,ε την ιστορία του μικρού παιδού. Βέβαια ετσι πρέπει να φέρονται οι δάσκαλοι στα παιδιά ανεξάρτητα απο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Τώρα για τον πατέρα του και ότι αυτός είχε διαπράξει, το καλύτερο που μπορεί να κάνει τώρα είναι να προσφέρει οσο το δυνατόν περισσότερα στο παιδάκι του που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα.