Ο Δάσκαλος

Αυτή τη φορά, θα πάρω τη σκυτάλη από τον συνιστολόγο μου, θερσίτη, να τρέξω άλλο ένα "ποστ" καλού δρόμου, αφού μου άνοιξε η όρεξη να θυμηθώ κι εγώ ένα παράδειγμα προς μίμηση από το χώρο μας.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα δάσκαλο. Παραβιάζω τον κανόνα της ανωνυμίας, δεν έχει νόημα στην περίπτωσή μας ή μάλλον έχει νόημα να παραβιαστεί.
Τον έλεγαν Νίκο Γώγο και ήταν ο δάσκαλος της κόρης μου στη Δευτέρα Δημοτικού.
Εκείνη τη χρονιά, μετακομίσαμε οικογενειακώς σε ένα μικρό νησάκι των Δωδεκανήσων, για να υπηρετήσει ο άνδρας μου την τριετἠ του θητεία στα δυσπρόσιτα σχολεία. Η κόρη μου, χαϊδεμένο μοναχοπαίδι, έκλαιγε κι οδύρονταν που θα έχανε τους φίλους της, τη γιαγιά της, το σπίτι της και όλο το μικρόκοσμό της και τα έβαζε με αυτούς τους "κακούς" που έστειλαν τον μπαμπά της τόσο μακριά. "Μα, γιατί πάμε, θα μας δώσουν πολλά λεφτά;" "Πάντως, θα γυρίσουμε πιο πλούσιοι" Η απάντηση. "Αλήθεια, πώς;", "Πιο πλούσιοι σε φίλους, γιατί εκτός από αυτούς που έχουμε ήδη, θα αποκτήσουμε κι άλλους και θα γίνουμε πλούσιοι σε φίλους" Δεν πολυπείστηκε, αν και επαληθεύτηκα απολύτως, γιατί σε τρία χρόνια, δεν ήθελε να φύγει πια, κι ακόμα διατηρεί επαφή με φίλους της από κει.
Την πρώτη μέρα στο σχολείο την πήγα εγώ. Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή. Την ώρα της προσευχής, με είχε αγκαλιάσει από τη μέση, είχε κρύψει το πρόσωπό της πάνω μου και δεν ήθελε να δει άνθρωπο. Και τότε μας πλησίασε ο δάσκαλός της. "Σε περιμέναμε, τα παιδιά έχουν προετοιμάσει υποδοχή, θα κάθεσαι με τη Βαγγελίτσα, άσε τη μαμά, πάμε στην τάξη" Με άφησε αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, και πήγε στην τάξη. Αυτός ο απίστευτος άνθρωπος προετοίμαζε μια βδομάδα τα παιδιά του "για το καινούριο κοριτσάκι που θα μας έρθει από ένα άλλο νησί και δεν θα ξέρει κανέναν εδώ". Εκείνη τη μέρα, όλα είχαν βάλει τα καλά τους, λες και ήταν γιορτή.
Αυτό που συνέβη εκείνη τη χρονιά δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα κείμενο ευσύνοπτο, αρκεί μόνο να πω το σχόλιο της μικρής μου για το μάθημα που έκαναν: "Δεν κάνουμε μάθημα, το παίζουμε το μάθημα" Μια διαρκής γιορτή. Παιχνίδι, τραγούδι, χαρά, σωστή δουλειά, δημιουργικότητα.
Κι όχι μόνο.
Πήγαινα να ρωτήσω πώς πάει και με απόπαιρνε. Το ξέρεις πως πάει καλά, τι ασχολείσαι. Εμένα με απασχολεί η ψυχολογική της κατάσταση, της λείπει ο τόπος της, οι δικοί της, να την βγάζεις έξω, να μιλάτε, όχι μόνο διάβασμα, είναι μελαγχολικό το παιδί ώρες ώρες. Μου μιλούσε σαν να ήταν σοφός γέρος, ενώ ήταν μικρότερός μου και με πολλή μικρότερη εκπαιδευτική και παιδαγωγική εμπειρία, ασφαλώς. Κι εγώ τον άκουγα σαν να ήταν ένας σοφός γέρος.
Τους θυμάμαι τώρα να περνούν όλη η τάξη από τον παραλιακό δρόμο, σε έναν σχολικό περίπατο κι ο δάσκαλος να κρατάει τη μικρή μου από το χεράκι, που έλαμπε από χαρά.
Μια χαρά τα πήγε τελικά, ούτε μελαγχολία ούτε τίποτε, και έμαθε να αγαπάει τη γνώση, το βιβλίο, αλλά και να προσαρμόζεται σε νέα περιβάλλοντα, να ανοίγεται σε καινούριες παρέες, φίλους, τόπους, συνήθειες, χωρίς ανασφάλειες και κολλήματα.
Ξέρω πως το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης γι' αυτό το έχει εκείνος ο Δάσκαλος, και μακάρι να εισπράξει με κάποιο τρόπο κι αυτή την εύφημη μνεία, όπως τόσες άλλες. Καλή σου ώρα, συνάδελφε, όπου κι αν είσαι!