Ο Σύλλογος αυτός ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Πολλοί νέοι άνθρωποι,γεμάτοι αγάπη για τους μαθητές τους, με όρεξη για δουλειά, με ιδέες ωραίες και πρωτοβουλίες. Το σχολείο έγινε ένας χώρος δημιουργίας, μάθησης, χαράς. Κανένας από όσους το έζησαν δεν το "ξεπέρασε" ποτέ και πάντα, όταν βρεθούν μαθητές και καθηγητές, πέφτουν σε... βαριά νοσταλγία των ευτυχισμένων εκείνων ημερών.
Με μόνο μία...παραφωνία.
Το μαύρο προβατάκι μας τότε ήταν μια νεαρή φιλόλογος, που δεν φαίνονταν να ταιριάζει με το κλίμα. Ούτε στις συζητήσεις λάβαινε μέρος, ούτε στις προωθημένες παιδαγωγικές καινοτομίες, ούτε ακούσαμε ποτέ από αυτήν κάτι ενδιαφέρον. Έμοιαζε να την αφορά πιο πολύ η μόδα και η διασκέδαση από το σχολείο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μια φορά που ξιφουλκούσα κατά της παπαγαλίας γύρισε και μου είπε: "Εγώ τι να πω; Με παπαγαλία μπήκα στο πανεπιστήμιο, με παπαγαλία τέλειωσα και τώρα παπαγαλίζω για να κάνω μάθημα!"
Την συμπαθούσα πολύ, ήταν πολύ ζεστός άνθρωπος, αλλά δεν την είχα σε καμία υπόληψη ως συνάδελφο, ομολογώ.
Πέρασαν πολλά χρόνια, πάνω από δέκα.
Μια μέρα καθόμουν με μια μαθήτρια εκείνου του καιρού, με την οποία πια είχαμε γίνει φίλες, αφού δεν είχαμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας, και λέγαμε για τα παλιά. Τι μου είπε λοιπόν; "Όσοι μπαίνατε τότε στην τάξη μας ήσασταν πολύ καλοί καθηγητές, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, αλλά μία ξεχώριζε. Η τάδε!" Έμεινα έκπληκτη, μόνο αυτό το όνομα δεν περίμενα να ακούσω. Το μαύρο προβατάκι μας έπαιρνε την εκδίκησή του δέκα χρόνια μετά.
"Ναι, ήταν η καλύτερη. Κρεμόμασταν από τα χείλη της. Διηγούνταν υπέροχα, μας εξηγούσε και τα πιο δύσκολα, μας άκουγε με προσοχή, δεν θέλαμε να τελειώσει το μάθημα!"
Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν αυτό και σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε. Έξω από το "χορό" της τάξης πολλά τραγούδια ξέρουμε όλοι. Τελικά κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει εκεί, αν δεν μπει να "χορέψει". Μεγάλο μάθημα και μεγάλο συγνώμη για την άξια συνάδελφο, έστω και με τόση καθυστέρηση.
5 σχόλια:
Ωραίο κείμενο. Μπράβο σου γιατί θέλει θάρρος να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Συνήθως στην μπλογκόσφαιρα κυριαρχούν οι κριτικές με στόχο τους άλλους.
Να ΄σαι καλά, συνάδελφε. Στη δουλειά μας είναι το πιο βασικό να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, γιατί συχνά τα πληρώνουν πολλοί και αθώοι.
Τελικά, έχεις καταλάβει έστω και τώρα τι δεν πήγαινε καλά με τη συγκεκριμένη συνάδελφο; Ήταν δική σου ακρισία, έλλειψη διορατικότητας; Ή είχε εκείνη κάποια προβλήματα, έστω και έξω μόνο από την τάξη;
Περιμένω απάντηση, για να υποβάλω τα ερωτήματα που έχω στο μυαλό μου.
θερσίτη, το μόνο που έχω καταλάβει με τα χρόνια είναι ότι καλός δάσκαλος δεν είναι απαραίτητα ο ειδικός ή ο πάνσοφος. Είναι αυτός που μπορεί να σε περάσει "απέναντι".Το καλό "γεφυράκι".
Αν έχει και τη γνώση και τη σοφία, ακόμα καλύτερα, φυσικά, αλλά αυτές από μόνες τους μπορούν να δώσουν και έναν κακό δάσκαλο, που δεν θέλει ή δεν μπορεί να μεταδώσει τίποτε σε κανέναν.
Η συγκεκριμένη είχε το χάρισμα, έτσι απλά. Αυτά που ήξερε, λίγα ή πολλά, μπορούσε να τα περάσει στα παιδιά με γοητευτικό τρόπο, χωρίς να έχει ανάγκη από μεθόδους, παιδαγωγικά συστήματα και περγαμηνές.
Κι αυτό το "δασκαλίκι" δεν πάει με το επάγγελμα. Μπορεί ο άλλος πχ να σου εξηγεί πώς φτιάχνεται το...τσιμέντο και να μη θέλεις να ακούσεις τίποτε άλλο στη ζωή σου.
Πάντως, ό,τι και να ήταν εκείνη η συνάδελφος, την είχαμε αδικήσει όλοι τότε κι ούτε έκανε τον κόπο να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να μας τρίψει στα μούτρα την υπεροχή της. Αυτό σίγουρα δείχνει πολλά...
Τέσσερα χρόνια στην πρώτη μου τοποθέτηση, σε ακριτικό και μικρό μέρος, έκανα, όπως είναι εύλογο, πολλούς φίλους ανάμεσα στους συναδέλφους. Με μερικούς κολλήσαμε πάρα πολύ. Κάναμε πολλή παρέα, εκτενείς και εις βάθος συζητήσεις, εξομολογήσεις, διαμορφώσαμε κοινές συνήθειες (σ' ένα τόπο όπου ούτως ή άλλως διαμορφώνεις εξ υπαρχής τις συνήθειές σου). Μοιάζαμε να ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Το μόνο που δεν ξέρεις ποτέ για το συνάδελφο είναι τι κάνει στην τάξη!
(Παρατήρηση: το κείμενο της Γυριστρούλας αναρτήθηκε παραμονές 21ης Απριλίου. Το σχόλιό μου άργησε μέχρι τις παραμονές 17ης Νοεμβρίου!)
Δημοσίευση σχολίου