Σε μέρη μικρά και απομακρυσμένα, το σχολείο δεν είναι μόνο φορέας εκπαίδευσης και παιδείας, αλλά κυρίως και πρώτιστα, χώρος κοινωνικοποίησης και αποτρεπτικό της απομόνωσης και της περιθωριοποίησης για τα νέα παιδιά, που ζουν πολλές φορές μακριά από τις κωμοπόλεις, μόνα τους σε ένα χωριουδάκι.
Αυτή ήταν η περίπτωση της Μ. Ζούσε σε ένα ορεινό χωριουδάκι, το πιο απομακρυσμένο της περιοχής, είχε τελειώσει μονοθέσιο δημοτικό και μας ήρθε στο Γυμνάσιο σε απελπιστική κατάσταση. Τώρα πια μπορούμε να το ορίσουμε ως κοινωνική καθυστέρηση, τότε όμως μόνο το ουσιαστικό ξέραμε, όχι τον επιθετικό προσδιορισμό.
Τελοσπάντων, με τα χίλια ζόρια και με πολλή αγάπη και υποστήριξη, κατάφερε κάποια στιγμή να τελειώσει το γυμνάσιο η Μ. Επειδή ήμασταν γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις, συνέχιζαν οι μαθητές μας να είναι μαζί μας και στο λύκειο.
Μόλις πήρε το απολυτήριο, η μαμά της λοιπόν μας βρήκε όλους στο γραφείο και μας είπε: "Η Μ θέλει να έρθει και στο λύκειο. Σας αγαπάει όλους πολύ."
Λες και έπεσε βόμβα! Σχεδόν εν χορώ της απαντήσαμε όλοι: "Μα, πώς θα γίνει αυτό; Εδώ ξέρετε τι αγώνας έγινε για να τελειώσει το γυμνάσιο. Τι θα κάνει στο λύκειο, που είναι δύσκολα και εμείς προχωράμε με πιο εντατικό ρυθμό; Καλύτερα να μάθει μια τέχνη, να πάει σε μια επαγγελματική σχολή!"
Είχαμε την πετριά του νεοφώτιστου...φροντιστή όλοι. Πώς θα ετοιμάσουμε τα αλογάκια μας για την κούρσα των πανελληνίων, πώς θα δικαιωθούμε ως καλοί καθηγητές. Τώρα, ένα αλογάκι κουτσό μας ήτανε εμπόδιο, όσο να πεις.
Κανείς εχέφρων δεν βρέθηκε να μας πει, "αφήστε την να είναι μαζί σας 3 χρόνια ακόμη, τι θα σας κάνει με την παρουσία της; Θα πέσει έξω η Μεγάλη του Γένους Σχολή;"
Η Μ δεν ήρθε κι εμείς βαυκαλιζόμασταν με την ιδέα ότι την πήγαν στην Αθήνα σε καμιά σχολή, οι φτωχοί αγρότες γονείς της. Κούνια που μας κούναγε!
Την είδα σε λίγους μήνες στην κωμόπολη. Ήταν τουλάχιστον 10 κιλά πιο παχιά, με κατεβασμένο κεφάλι, ατημέλητη, με χαμένο βλέμμα.
Φαίνονταν σχεδόν να μη με γνωρίζει, μου μίλησε μουδιασμένα.
Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι αυτό θα με συνοδεύει ασήκωτο σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Το απιθώνω για λίγο εδώ, αλλά μόνο για λίγο.
14 σχόλια:
Καλημέρα, συναδέλφισσα. 'Ενα θα σου πω: Ευτυχώς που δε σε γνώαριζα τότε. Θα είχαμε γίνει εχθροί ορκισμένοι. Δυστυχώς αυτά γίνονται ακόμη και τώρα. Και στις πόλεις.
Μακάρι να σε γνώριζα τότε και να σε είχα στο σχολείο, θα το είχες αποτρέψει. Το μόνο μας ελαφρυντικό είναι ότι ο μεγαλύτερος από το Σύλλογο ήταν 29 χρονών.
Κριμα για την κακομοιρα κοπελα....Αλλα δεν σε κακιζω γυριστρουλα. Στην νιοτη μας και οταν ειμαστε νεοι στο επαγγελμα κανουμε λαθη...Κριμα για την κοπελιστα....Σφιχτηκε η καρδια μου τωρα...
Αν δεν είχαμε κάνει λάθη
αν δεν είχαμε δει αυτά τα λάθη
κι εμείς αλλιώτικοι θα μασταν.
Με την αλαζονία του σωστού και του ακέραιου
Αυτά τα λάθη που δε γίνονται από καμιά σκοπιμότητα που ναι μόνο λάθη εκτίμησης (και βέβαια όχι λιγότερο ελαφριά ίσα ίσα) είναι μόνο η άγνοια μας για την ουσία της ζωής και της δουλειάς μας.
Γυριστρούλα πόσα μα πόσα κουβαλάμε....
Κι εγώ προσωπικά σέβομαι τα λάθη μου γιατί με δίδαξαν
Δεν υπαρχει τροπος να αποφυγεις τα λαθη meril οταν εισαι νεος εκπαιδευτικος? Με προετοιμασια και σοβαρη σκεψη?
ΥΓ: Οχι αλλο βροχη στην Πατρα!!! Ελεος!!
Ναι, quantum, μπορούσαμε να το αποφύγουμε, αν ήμασταν καλύτερα καταρτισμένοι παιδαγωγικά, αν είχαμε έστω έναν άνθρωπο λίγο πιο έμπειρο, λίγο πιο ευαισθητοποιημένο να μας ξυπνήσει. Σ' αυτά τα μικρά σχολεία μια ακόμα κακοδαιμονία είναι ότι δεν στεριώνει κανείς για πολύ, ότι όλοι φεύγουν το πολύ σε δυο χρόνια. Για την ιστορία του πράγματος, αυτό το παιδί ευνοήθηκε τουλάχιστον από την τύχη, αφού κληρονόμησε μια σεβαστή περιουσία και ξέφυγε τουλάχιστον από τη φτώχεια.
Meril μου, αλίμονο αν δεν είχαμε λάθη να μας δείχνουν το δρόμο, να μας κάνουν προσεκτικούς. Ας μην τα πλήρωναν όμως τόσο ακριβά κάποιοι αθώοι...
Παλι καλα που της γελασε λιγο η τυχη. Γυριστρουλα γενικα δεν μου αρεσει να κρινω τους ανθρωπους γιατι ολοι μας εχουν τα ελαττωματα μας...
Ωστοσο αξιωνω απο τους δασκαλους και τους καθηγητες να ειναι σχεδον τελειοι. Γιατι εχουν να κανουν με το μελλον των νεων ανθρωπων. Δεν ειναι δυνατο η αγνοια τους να επηρεαζει την μετεπειτα πορεια των παιδιων. Ξερω οτι ειμαι υπερβολικος,αλλα ετσι οπως εχει γινει η κατασταση θα πρεπει να ειμαστε σκληροι στην κριτικη των εκαπιδευτικων και του εκπαιδευτικου συστηματος.
Δεν ειναι δυνατον να στελνει καποιος το παιδι του στο σχολειο και να ξεσπα ο δασκαλος πανω του επειδη εχει προβληματα στο μυαλο του. Οταν μπαινει στην τακη ο δασκαλος θα πρεπει να αφηνει τα προβληματα εξω απο την πορτα και να γινεται παλι παιδι......Ξερω οτι ολα αυτα ακουγονται ουτοπικα αλλα πρεπει να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ τουλαχιστον.
Και πού να ήξερες πόσο ουτοπικά είναι και για την εκπαιδευτική πραγματικότητα όλα όσα λες, quantum.
Δυστυχώς, είναι επιστημονική φαντασία, φίλε μου...
Πιστεψε με μαθητης υπηρξα (δυστυχως) και τυχαινε να πηγαινω και σε ενα απο τα χειροτερα Λυκεια ολης τηε Ελλαδας οποτε εχω βιωσει στο πετσι μου ολη αυτη την κατασταση.
quanum chemist
Ε, τι γκρινιάζεις;Να τώρα δα ο ήλιος παίζει πάλι (εδώ στην Πάτρα)
Φίλε μου είσαι νέος και ως εκ τούτου απόλυτος. Και καλά κάνεις κι αξιώνεις. Έτσι θα πρεπε να ναι αλλά δεν είναι.
Γιατί με τη σειρά του κι ο εκπαιδευτικός μπαίνει σε μια τάξη και καλείται να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα. Η θεωρία από την πράξη πόρω απέχουν κι ως να το συνειδητοποιήσει ο χριστιανός πόσο αδαής είναι και πόσο πρέπει ο ίδιος με προσωπικό αγώνα να σπρώξει το τρενάκι να τσουλήσει πάει ο καιρός....
Εσύ να επιμείνεις.
Σ' ό,τι κάνεις να επιμένεις να ζητάς όσα σου πρέπουν
Μα τα λάθη θα γίνουν
Meril,
μου αρεσει να γκρινιαζω γενικα αλλα οπως και να το θεσεις ειναι γεγονος οτι η Πατρα ειναι λιγακι κατρουλοπολη...Αν ξεκινησει να βρεχει δεν σταματα με τιποτα....
Χαχαχαχα...Πλακα κανω....6 χρονια ειμαι στην Πατρα και την λατρευω.
Τεσπα πιστευω οτι αυτο που ειπες ειναι το πιο σημαντικο. Να αξιωνουμε πραγματα. Δεν ζητιανευουμε. Αυτα που δικαιουμαστε διεκδικουμε. Και το καλυτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να μην συμβιβαζομαστε. Αυτη πιστευω ειναι η μονη λογικη βασει της οποιας θα πρεπει να ζησεις ο συγχρονος πολιτης.
Τωρα θυμηθηκα κατι χαρακτηριστικο που συνεβη οταν ημουν ακομα προπτυχιακος στο Πανεπιστημιο.
Στο 4 ετος ειχαμε δικαιωμα να επιλεξουμε καποια μαθηματα επιλογης. Τοτε για πρωτη φορα προσφεροταν το μαθημα "Διδακτικη των θετικων επιστημων". Μολις το ειδα ειπα στον εαυτο μου "ωπα, εδω ειμαστε. Αυτο θα ειναι χρησιμο και ενδιαφερον". Ξερετε τι εγινε τελικα? Δεν μαζευτηκαν αρκετα ατομα που να εχουν επιλεξει το εν λογω μαθημα και τελικα δεν εγινε ποτε...Τι σας λεει τωρα αυτο? Τελικα αναγκαστηκα να επιλεξω ενα αλλο μαθημα επιλογης.
quantum chemist
Παραδέξου ωστόσο πως οι ουρανοί δεν κλαίνε τόσο συχνά (όπως παλιά) σ' αυτή την πόλη
Ας είναι χαίρομαι που συμφωνούμε
Για όλα μα για όλα αγώνας χρειάζεται
Καλό απόγευμα
Αυτή είναι μια συνηθισμένη παγίδα για τους καθηγητές που νοιάζονται "υπερβολικά" για τα παιδιά.
Θυμάμαι στην τρίτη λυκείου επειδή ήμουν στούρνος οι καθηγητές μου με αντιμετώπιζαν σαν μίασμα. Με προσπερνούσαν στο διάδρομο και το πρόσωπο τους έπαιρνε έκφραση αηδίας. Ένιωθα ότι αν μπορούσαν θα με πέταγαν στον Καιάδα. Και όλα αυτά παρότι στο μάθημα καθόμουν ήσυχος στη γωνιά μου και δεν ενοχλούσα κανέναν.
(Οι ίδιοι καθηγητές κατέβαλλαν προσπάθεια φροντιστηριακού επιπέδου για να μας προετοιμάσουν για τις πανελλήνιες και συμπαραστέκονταν και ψυχολογικά στους καλούς μαθητές.)
Δεν ξέρω τελικά αν χρειάζεται περισσότερο ενδιαφέρον ή περισσότερος επαγγελματισμός από πλευράς των καθηγητών. Προσωπικά θα προτιμούσα το δεύτερο.
Αυτό που έχω καταλάβει μετά από τόσα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, νίκο, είναι ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Μπορείς να βοηθήσεις ένα παιδί που ενδιαφέρεται να μπει στο πανεπιστήμιο και παράλληλα να μην πετάξεις στον Καιάδα ένα που δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί, και το μόνο που θέλει από σένα είναι αποδοχή και ενθάρρυνση γι' αυτό που μπορεί.
Και το δεύτερο δεν είναι καθόλου λίγο, αφού ένα παιδί που έχει εισπράξει αποδοχή και αγάπη έχει φτερά να πετύχει ένα σωρό πράγματα στη ζωή του.
Δημοσίευση σχολίου