Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

ο εφιάλτης του εκπαιδευτικού

Όποιος ισχυριστεί πως υπάρχει κακό παιδί, κακός χαρακτήρας, θα έχει διαπράξει ολίσθημα. Κανένα παιδί δε γεννιέται κακό. Μπορεί όμως ορισμένες φορές να εμφανίζεται συμπεριφορά ενός σχολικού τμήματος που να θυμίζει κακά παιδιά, κακούς χαρακτήρες. Και σε αυτήν όμως την περίπτωση τα μεμονωμένα παιδιά είναι καλής πάστας, αλλά απαράδεκτης συμπεριφοράς ως σύνολο.
Ποιος ευθύνεται για μια τέτοια συμπεριφορά; Ας δούμε ένα παράδειγμα, για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Μαζεύτηκαν κάποτε από το χέρι της θεάς τύχης μερικά παιδιά φτωχικών, μέσων και ελάχιστων υψηλότερων οικονομικά οικογενειών σε ένα τμήμα, ας το ονομάσουμε Α5. Λίγο η εξάρτηση από την τηλεόραση, λίγο οι αποσαθρωμένες οικογένειες, λίγο η εφηβική επανάσταση συνέβαλαν, ώστε το τμήμα αυτό να αποκλίνει από τη συμπεριφορά που θα ήθελαν οι γονείς των μαθητών και ίσως ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου τους.
Τα πρώτα σύννεφα δεν άργησαν να φανούν. Και δεν εννοούμε ασφαλώς ότι μείωσαν την προθυμία και τη διάθεσή τους για διάβασμα. Εννοούμε ότι γρήγορα από την αδιαφορία για το μάθημα πέρασαν στην εμφάνιση μιας έντονα προβληματικής συμπεριφοράς με αυθάδεια, απουσίες, φασαρία κατά την ώρα του μαθήματος και ανόητες πράξεις που ταίριαζαν μάλλον σε προνήπια παρά σε λυκειόπαιδα.
Πώς αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα;
Θα σας περιγράψω τι δεν έγινε.
α) Κανείς γονιός δεν ενημερώθηκε ότι το παιδί του αδιαφορεί για το σχολείο.
β) Κανένα παιδί δε διώχτηκε από το σχολείο.
γ) Σχεδόν κανένα παιδί δεν έμεινε στην ίδια τάξη ως αποτέλεσμα της αδιαφορίας του για το μάθημα και το σχολείο.
δ) Καμία εκδρομή δεν έχασε ούτε ένας μαθητής.
ε) Κανένας μαθητής δεν πήρε μείωση διαγωγής.
στ) Κανένας γονιός δε σταμάτησε να πληρώνει φροντιστηριακά μαθήματα ή ιδιαίτερα για το γόνο του που τεμπέλιαζε.
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και το Α5 έγινε Β5 και ακολούθως Γ5. Τα προβλήματα στη συμπεριφορά των "μαθητών" συνέχισαν να μεγαλώνουν. Η συμπεριφορά του σχολείου εξακολούθησε να είναι ανοχή, ανοχή, ανοχή. Τα προσχήματα πολλά, αλλά η στάση ίδια.
Σιγά-σιγά όμως αυτή η συμπεριφορά επεκτάθηκε και παγιώθηκε και στα άλλα τμήματα και στις άλλες τάξεις με αποτέλεσμα οι συνθήκες διδασκαλίας των διδασκόντων, αυτών τουλάχιστον που ήθελαν να προσφέρουν, να καταστούν απαράδεκτες. Ακόμη η εικόνα αυτής της ασυδοσίας έγινε γνωστή και έξω από το σχολείο με αποτέλεσμα όλα τα μπουμπούκια της ευρύτερης περιοχής να επιθυμούν να σπουδάσουν στο συγκεκριμένο σχολείο.
Οι διδάσκοντες πλέον του σχολείου παίρνουν ψυχοφάρμακα ή ζητούν να αλλάξουν σχολείο.
Ποιος ευθύνεται για αυτήν την κατάσταση;
Οι διδάσκοντες, βέβαια, που φοβήθηκαν να στερήσουν ορισμένα "αγαθά" από τα μπουμπούκια που άφησαν να ανθίσουν στον κόρφο τους.
Ας πρόσεχαν και ας κάνουν υπομονή. Η σύνταξη πλησιάζει.

9 σχόλια:

gyristroula2 είπε...

To γνωστό νεοελληνικό εκκρεμές και στο χώρο της εκπαίδευσης. Από το "νόμος είναι το δίκιο του καθηγητή", τον απόλυτο μαθητοφαγισμό, που είδαμε και στην πρόσφατη ιστορία του μαθητή που ανέβασες στο μπλογκ σου, στον απόλυτο μαθητοπατερισμό του "ο πελάτης-μαθητής έχει πάντα δίκιο"
Μα πόσο δύσκολη είναι η μέση οδός στη χώρα που συνέλαβε την αξία του μέτρου;
Έχω, δυστυχώς, την εντύπωση ότι το δεύτερο είναι και χειρότερο από το πρώτο, αφού δεν αποτελεί έστω αντικίνητρο για μια πορεία προς τον πάτο.

Θερσίτης είπε...

Γυριστρούλα, οι λεξεις ευτελισμός, κρετινισμός, διάλυση, απαιδευσία, λαμογι-οσύνη, κραιπάλη μπορούν να συνενωθούν, για να περιγράψουν -και πάλι όχι με απόλυτη ακρίβεια- την κατάσταση που ζούμε σε ορισμένα σχολεία ή σε ορισμένες σχολικές αίθουσες.
Εμείς οι υπαίτιοι. Εμείς οι ένοχοι.
Τι ζητάμε έπειτα; Μόρφωση για τα παιδιά; Ας τους βάλουμε πέντε τηλεοράσεις σε κάθε αίθουσα, για να μην κουραζόμαστε.

Ο Αλχημιστης είπε...

Δεν μπορω να περιμενω απο ανθρωπους που δεν εχουν ενα μετρο στην ζωη και στην σκεψη τους να εχουν μετρο στην δουλεια τους. Και η αγανακτηση μου γινεται ακομα πιο εντονη οταν βλεπω αυτη την ελλειψη μετρου στα σχολεια....
Τι ειναι τελικα τα σχολεια? Η φαρμα των ζωων? Ενας χωρος που βασιλευει το χαος και οι ανθρωποι εχουν διαφορετικες επιδιωξεις? Η βασικη επιδιωξη ειναι η μορφωση των μαθητευομενων και η αναπτυξη μιας πολυπλευρης προσωπικοτητας. Φυσικα σπανια γινεται αυτο.

Θερσίτης είπε...

Φίλε quantum chemist, τα σχολεία πρέπει να είναι χώροι πνευματικής, ψυχικής, ηθικής και κοινωνικοπολιτικής καλλιέργειας των παιδιών.
Αλλά δεν είναι. Τι είναι;
Είναι η δικαιολογία για να πάιρνω εγώ ένα μισθό και ένα πεδίο στο οποίο εκτονώνω όλες μου τις προσωπικές ανασφάλειες.
Υπάρχουν βέβαια και λιγοστοί που διαφέρουν από αυτόν τον κανόνα. Λιγοστοί. Εμείς εδώ αγωνιζόμαστε να γίνουμε περισσότεροι.
Θα βοηθήσεις;

Ο Αλχημιστης είπε...

Ναι φυσικα....Εξαλλου υπαρχει σοβαρη περιπτωση σε 2-3 χρονια να ασχοληθω και εγω με την εκπαιδευση οποτε πρεπει να εχω σχηματισει μια εικονα στο μυαλο μου σχετικα με το τι θα κανω εκει...
Μου αρεσει η προσπαθεια σας και την χαιρετιζω!

Μαρίκα είπε...

Πέρσυ, στην 3η Γυμνασιού, δύο καθηγήτριες-παιδαγωγοί αποφάσισαν να ξεκινήσουν ένα πρόγραμμα αγωγής υγείας σ'αυτό το τμήμα που όλοι οι καθηγητές φοβόντουσαν, το Γ4...Η κατάσταση ήταν απλά φρικτή...Οι συμμαθητές όλη μέρα μαλώνανε, βρίζανε, επιτίθονταν και προσβάλανε ο ένας τον άλλον...για να μην τα πολυλογώ στο τέλος της χρονιάς έμπαινες στο Γ4 και πλέον μπορούσες να μιλήσες, να γελάσεις, να κάνεις χαβαλέ με τους συμμαθητές σου...Η επιθετικότητα των συμμαθητών μεταξύ τους είχε μειωθεί σε συναρπαστικό βαθμό....Αυτό μπορεί να κάνει ένας παιδαγωγός...Να ενώσει την κοινωνία, γιατί οι σημερινές τάξεις καθρεπτίζουν την κατάσταση της αυριανής κοινωνίας...Ένας αφοσοιωμένος παιδαγωγός μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στη νεολαία απ'ότι ένας "επιτυχημένος" πολιτικός...

Θερσίτης είπε...

Πολύ σωστά τα λες, μαρία. Έτσι είναι. Είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε ένα σχολείο που αξίζει στα παιδιά μας. Είναι δική μας υπαιτιότητα, αν δεν τα καταφέρουμε.
Καλώς ήρθες στα μέρη μας.

Πέπε είπε...

Ρε παιδιά, γιατί μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι ΔΕΝ είναι στο χέρι μας;

Είμαι σ' ένα σχολείο όχι κακόφημο, μάλλον αντιπροσωπευτικό του μέσου όρου, όπου γίνονται όλα αυτά που περιγράφει ο Θερσίτης: απαξίωση, αδιαφορία, φασαρία, αυθάδεια, χουλιγκανισμός. Μια αηδία. Το αντικείμενο που διδάσκω το γνωρίζω τόσο όσο και πέρσι που ήμουν σε άλλο σχολείο. Στην τάξη μπαίνω πάντα χαμογελαστός. Φροντίζω να μην ξεμπροστιάζω ποτέ μαθητή. Προσπαθώ να κάνω ευέλικτο μάθημα, σοφίζομαι όλη την ώρα κάτι που θα μπορούσε ίσως να το κάνει πιο ελκυστικό. Και εισπράττω, ούτε λίγο ούτε πολύ, εχθρότητα. Πριν ανοίξω το στόμα μου, οι μαθητές έχουν ήδη εκφράσει την περιφρόνηση για ό,τι πρόκειται να πω. Έχω ήδη σκεφτεί ότι δεν μπορεί όλα αυτά τα παιδιά να είναι σκάρτα: απλώς, για κάποιο λόγο, στο σχολείο (τουλάχιστον στο μάθημά μου) βγάζουν ό,τι χειρότερο έχουν. Προσπαθώ να τηρώ κάπου τα όρια: έχω στείλει και παιδιά για επίπληξη ή αποβολή. Αλλά τους έχω καταστήσει σαφές λόγω και έργω ότι αυτό δε μ' αρέσει. Κάθε φορά προσπαθώ, πριν φτάσουμε εκεί, να βρω μια, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε άλλες λύσεις. Έχω πάει και παιδιά στο διευθυντή για να τα επαινέσω για κάτι που έκαναν, ζητώντας του (μπροστά τους) να σημειώσει τα ονόματά τους.

Δηλαδή τι παραπάνω πρέπει να κάνω;

Με ένα μίνιμουμ κατάρτισης, αγάπης, ενδιαφέροντος, σεβασμού, δικαιοσύνης, αυστηρότητας, συγγνώμης, έμπνευσης (δεν είμαι πρωταθλητής σε τίποτε από αυτά, αλλά προσπαθώ) δεν πετυχαίνω ΤΙΠΟΤΕ!

Παρακαλώ συμβουλεύσατε.

Θερσίτης είπε...

το πιο σοβαρό σχόλιό σου είναι αυτό, γιατί βγάζει και μια απελπισία, μια απογοήτευση, πέπε. Αν το μάθημά σου δεν είναι γλώσσα, τότε ένα μέρος του χρόνουστην τάξη πρέπει (συγνώμη για το ρήμα) να το χρησιμοποιείς, για να μιλάς και να ανοίγεσαι στα παιδιά, για να σε εμπιστευτούν και να ανοιχτούν κι αυτά. Αυτή τη σχέση θα τη θυμούνται, εσένα έτσι θα σε θυμούνται. Κι έπειτα, ψάξε να βρεις 2-3 συναδέλφους στο σχολείο, για να αποτελέσετε μια δράκα αντίστασης και ανόρθωσης. Αυτά και καλή δύναμη.