Η αποβολή

Δεν ήταν και το πιο ήσυχο παιδί του σχολείου. Της άρεσαν τα πειράγματα, οι πλάκες, οι φάρσες. Όταν βαριόταν το μάθημα, εκεί στο τελευταίο θρανίο, είχε όλα τα εφόδια, ένα μικρό ραδιάκι, μια τράπουλα, αμυγδαλάκια-φουντουκάκια, και όταν αυτά δεν αρκούσαν, άφηναν τις τσάντες με την υπόλοιπη παλιοπαρέα, έπαιρναν το λεωφορείο και πήγαιναν τουρισμό στα χωριά γύρω από τη Χώρα. Μια φορά είχαν αποσώσει στο νεκροταφείο να περιεργάζονται τα μνήματα με τις ωραίες επιτύμβιες πλάκες και να σχολιάζουν με το υπέροχο θράσος της εφηβείας που δεν ψηφά θανάτους και τέτοια πεζά.
Κανονικά, θα έπρεπε να είχε πάρει 10 αποβολές, αλλά κάπως τα κατάφερνε να τη βγάζει καθαρή. Είναι που ήταν η καλή μαθήτρια ή που έδειχνε καλό κορίτσι υπεράνω υποψίας;
Μακάρι να έπαιρνε μια τέτοια αποβολή να έχει κάτι να θυμάται από τις νεανικές της τρέλες.
Η νέμεσις όμως ήρθε στο πρόσωπο ενός γέρου με κόκκινα σαν βαμμένα μαλλιά, κοντού και κοκαλιάρη, με απαίσιο χαμόγελο- μάσκα που άφηνε κάτι δόντια χρυσά και κίτρινα να σε φοβερίζουν με δική τους θαρρείς πρωτοβουλία. Αυτό το οντάριο, τον Γενικό Επιθεωρητή, το έτρεμαν όλοι, μαθητές και καθηγητές, ακόμα κι ο Λυκειάρχης, ο αυστηρός μεν, εξαιρετικός δε φιλόλογος, που τους είχε αρχαία. (Τα αρχαία τα λάτρευε και ήξερε ότι ήταν η αγαπημένη του μαθήτρια, αν και ήταν φειδωλός και στα λόγια και στους βαθμούς.)
Ο Επιθεωρητής δεν μπήκε στην ώρα του Λυκειάρχη, μπήκε στην ώρα της ιστορίας με κάποιον άλλο καθηγητή, που ήταν τρομοκρατημένος και μετέδιδε απόλυτα τον τρόμο του και στα παιδιά. Πού να τολμήσεις έστω να κοιτάξεις το διπλανό σου, δεν αναπνέαμε καν!
Εκείνη είχε συνάχι και συνεχώς σκούπιζε τη μύτη της που έτρεχε, όταν ακούει: "Δεσποινίς, περάστε έξω!" Το κίτρινο ανθρωπάκι την κοίταζε ανέκφραστο και νόμιζε ότι σταμάτησε ο χρόνος. Πήγε να ρωτήσει γιατί και σκόνταψε πάλι πάνω στο απολιθωμένο πρόσωπο:"Έξω!" Δεν θυμάται πώς βγήκε, πού πήγε, τι σκεπτόταν. Έμεινε μόνο η συνάντηση με το παράλογο, το παράλογα άδικο. Κανείς δεν είχε καταλάβει τι συνέβη, μα πίστευαν πως πάει τέλειωσε.
Λάθος!
Μόλις έφυγε ο Επιθεωρητής-ο θρασύδειλος-άφησε εντολή να αποβληθεί για 4 ή 5 μέρες-εδώ έχει κενό η μνήμη. Ήρθε ο Λυκειάρχης κατάχλωμος στην τάξη και το ανακοίνωσε: Είπε: "Μας άφησε εντολή να σε αποβάλουμε, γιατί γέλασες!" κανένα σχόλιο, κανένα ηθικοπλαστικό κήρυγμα, νουθεσίες και απειλές όπως συνηθίζονταν τότε.
Εκεί είναι που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Ποτέ άλλοτε τόσα χρόνια, δεν θυμάται να γεύτηκε τόσο πικρή αδικία, να ένιωσε τόσο ανίσχυρη, ανυπεράσπιστη.
Πήγε στο χωριό της στη μάνα της με τα κλάματα , αλλά εκείνη, που έπλενε στη βρύση του χωριού, την έστρωσε κατευθείαν σε μια τρικούβερτη μπουγάδα και ήταν η καλύτερη παρηγοριά που μπορούσε να της δώσει.
Όταν γύρισε στο σχολείο, έμαθε τι είχε συμβεί. Οι συμμαθητές της έκαναν αποχή με τη βοήθεια των καθηγητών τους "μέχρι ο μαθηματικός, ο κέρβερος, μας έδωσε την ώρα να μαζέψουμε υπογραφές" και ο Λυκειάρχης, κι αυτός άλλο που δεν ήθελε, πήρε πίσω την αποβολή και δεν επηρέασε διαγωγή κλπ (ήταν τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια και το κλίμα στα σχολεία δεν ήταν και πολύ διαφορετικό από τη χούντα)
Το περίεργο είναι ότι υπήρξε και "δικαίωση":
Ο Επιθεωρητής ξαναήλθε, στο τέλος της χρονιάς, στην Αντιγόνη, που έκαναν με τον Λυκειάρχη. Ήταν μία ρεβάνς του καθηγητή της γιατί όλο δύσκολα τη ρώταγε και κάθε που απαντούσε γελούσαν και τα μουστάκια του.
Στο τέλος τη φώναξαν στο γραφείο και ο Επιθεωρητής της ζήτησε συγνώμη!
Θυμάται ότι το μόνο που ήθελε ήταν να του ρίξει μπουνιά στη μούρη ή να βάλει τα κλάματα.
Δεν έκανε τίποτε από τα δύο.
Απλώς, δεν μίλησε. Κοίταγε αυτά τα σιχαμερά χαρακτηριστικά σαν να ήθελε να τα καταγράψει ανεξίτηλα μέσα της και το κατάφερε. Κάθε φορά που δεν είναι βέβαιη για κάτι, κάθε φορά που ασκεί εξουσία σε κάποιον αδύνατο, θυμάται αυτό το πέτρινο πρόσωπο και επιτρέπει στην αμφιβολία να διώξει τη βεβαιότητα.