Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

από την καλαμαριέρα στην ανακύκλωση

Ο μικρός Χ της καλαμαριέρας έζησε σχολικό βίο παράλληλο με τον Κ. τον ποντιακής καταγωγής μαθητή μας. Να η ιστορία του Κ.
......................................................
Έμπαινα στην αίθουσα του Συλλόγου Διδασκόντων στο δεύτερο διάλειμμα, όταν συνειδητοποίησα έντονη ανησυχία, αναβρασμό θα έλεγα των συναδέλφων. Μπορεί η πλειονότητα των Συλλόγου να ήταν γυναίκες, μα μόνο αδύναμες και ανίσχυρες δεν ήταν. Το αντίθετο μάλιστα. Γι' αυτό και η ανησυχία τους γρήγορα μεταδόθηκε και σε μένα. Θέλησα να μάθω τι είχε συμβεί.
Επρόκειτο λοιπόν να μετεγγραφεί στο σχολείο μας ένας μαθητής γειτονικού γυμνασίου ο οποίος είχε χτυπήσει τη γυμνασιάρχισσα και διώχτηκε οριστικά από το σχολείο του. Δε συνηθίζω να φοβάμαι τους μαθητές, όχι επειδή είμαι ατρόμητος, αλλά επειδή ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει μαθητή που να μου προκαλέσει φόβο. Λύπη και αγωνία συχνά νιώθω για μαθητές, αλλά φόβο ακόμη ποτέ. Ήταν ίσως και το επώνυμό του, που θύμιζε γνωστό δοκιμιογράφο, το οποίο με προδιέθετε θετικά απέναντί του. Πρότεινα να περιμένουμε το ...κακοποιό στοιχείο και να του εξηγήσουμε τους κανόνες του σχολείου και την υποχρέωσή του να συμμορφωθεί με αυτούς.
Την επόμενη μέρα ήρθε ο περί ου ο λόγος. Επρόκειτο για ένα βραχύσωμο αγοράκι που ήρθε γεμάτο φόβο και λύπη. Τον υποδεχτήκαμε και του εξηγήσαμε τους κανονισμούς του σχολείου.
Πέρασαν μερικές μέρες και δε δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Ήταν από τους πιο ήσυχους. Τότε σκέφτηκα να τον ρωτήσω τι είχε συμβεί στο παλιό του σχολείο και μου διηγήθηκε τα εξής: Κάποιος συμμαθητής του είχε χάσει ένα μικρό χρηματικό ποσό και αποδόθηκε σε εκείνον η κλοπή. Τον κάλεσε η διεύθυνση όχι για να τον ρωτήσει, αλλά για να τον τιμωρήσει. Ο μικρός Κ. είπε πως δεν είχε πάρει τα χρήματα και ότι θα το έλεγε, αν το είχε κάνει. Η διεύθυνση τον αποκάλεσε θρασύδειλο ψεύτη και κλεφτρόνι. Τότε ο μικρός Κ. χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι φωνάζοντας πως ήταν φτωχός αλλά όχι κλέφτης ούτε ψεύτης. Η διεύθυνση εξέλαβε αυτήν την ιερή οργή σαν ομολογία και πρότεινε και επέβαλε την οριστική του αποβολή από το σχολείο.
Του εξήγησα πως πιστεύω ότι ήταν αθώος και του ζήτησα να ξεχάσει αυτήν την αδικία. Του ζήτησα επίσης να μου αναφέρει όποια τυχόν προβλήματα αντιμετωπίζει στο σχολείο μας.
Οι μέρες πέρναγαν χωρίς κανένα πρόβλημα. Κι όταν κάνοντας εφημερία στην αυλή αποφάσισα να δείξω στους μαθητές ότι δεν πετάμε οτιδήποτε κάτω αλλά στα καλάθια, πήρα δέκα γάντια μιας χρήσης από το κυλικείο, τα έβαλα στην τσέπη και άρχισα να μαζεύω σκουπίδια από την αυλή. Ήρθαν δεκάδες παιδιά να βοηθήσουν. Μοίρασα όλα τα γάντια που είχα στην τσέπη και έστειλα να φέρουν και άλλα από το κυλικείο.
Ο πρώτος που ζήτησε γάντι ήταν ο μικρός Κ. Ας είναι υγιής και ευτυχισμένος, όπου κι αν είναι.

1 σχόλιο:

gyristroula2 είπε...

Eυτυχώς αρκούν πολύ λίγα, για να σβήσουν το στίγμα του...κλέφτη ή του κακού. Λίγη εμπιστοσύνη, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα. Κι όμως είναι τόσο δυσεύρετα καμιά φορά!