Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Η ματαιωμένη αναρρίχηση

Ο συνήθης περίπατος στο εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα. Μαθητές και καθηγητές χαίρονταν την όμορφη μέρα, συζητούσαν σε πηγαδάκια, έκαναν βόλτες, προσπαθούσαν να βγάλουν κανένα χταπόδι. Κι εκεί που ο ήλιος τους είχε όλους ζαλίσει ευχάριστα και ετοιμάζονταν να αράξουν σε κανένα καφενεδάκι να ξεκουραστούν, να σου η Κατερίνα της Πρώτης με μια τεράστια κουλούρα σκοινί, που την σήκωνε με το ζόρι.
Πού το πας το σκοινί, παιδί μου; Α, θα πάμε για ορειβασία στα βράχια με την κυρία Τάδε!
Τα βράχια ήταν τόσο απόκρημνα, που φοβόσουν να τα κοιτάξεις, όχι να τα κατεβείς!
Πώς να εξηγήσεις τώρα με λογικούς όρους ότι δεν πάμε τα παιδιά στις εκδρομές για ορειβασία στους γκρεμούς; Πώς να πείσεις τα ενθουσιασμένα πρωτάκια ότι αυτό δεν το κάνουμε στις σχολικές εκδρομές, ούτε στις άλλες εκδρομές καν; Εδώ δεν κατάφερες να πείσεις την εμψυχώτρια του εγχειρήματος και ειδική στην...ορειβασία ότι δεν αποτελείς εμπόδιο για το αθλητικό πνεύμα των μαθητών, με τους υπερβολικούς φόβους σου!

2 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Θα ήθελα να ευχηθώ "και μη χειρότερα", συναδέλφισσα. Αλλά όντας ρεαλιστής γνωρίζω ότι θα έρθουν και τα χειρότερα. Όταν π.χ. σταματάς το λεωφορείο του σχολείου σε καντίνα της εθνικής, για να πάρουν σάντουιτς και οι μισοί μαθητές παίρνουν μαζί και εντερικά και στομαχικά προβλήματα, δεν είναι κάτι ανάλογο;
Απελπισία!

Ανώνυμος είπε...

Το συγκεκριμένο άθλημα γίνεται με ασφάλεια από κάποιον που γνωρίζει σε παιδιά γυμνασίου, ακόμα και δημοτικού που δεν το έχουν ξαναεπιχειρήσει ποτέ.

Κατανοητή η ανησυχία σου αλλά ίσως σε αυτό το post να μην εκφράζεται καλά.

Και βέβαια κάνουν τα παιδιά αναρρίχηση σε εκδρομές και σε σχολικές και σε μη σχολικές!

Μπορεί να γίνει με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι πιο ασφαλές και πιο δημιουργικό από το τσιγάρο που κάνουν κρυφά μόνα τους πίσω από τη μάντρα ακόμα και από τον καφέ που αναφέρεις στην αρχή...

Και δε νο μίζω η κυρία ΤΑΔΕ να ήθελε να πάει φυλακή...